Wat betekent Kota?

Letterlijk betekent Kota 'tent'. Het woord komt uit de taal van de Sami, de oorspronkelijke bewoners van wat wij doorgaans Lapland noemen. Vroeger leefde dit volk nomadisch. Herders trokken mee met de kudde rendieren, zochten naar voedsel en verzorgden de dieren onderweg. Rijk werden de Sami er niet van, maar het was hun manier van leven.

Kota staat voor mij symbool voor de hulp aan gezinnen bij wie een kind dreigt uit te vallen of is uitgevallen op school. 

Bij schooluitval ervaart het gezin verlies, stress en onveiligheid. De emoties en het gedrag die hieruit voortvloeien kunnen hard aankomen bij anderen, net zoals het gewei van een rendier kan steken en hoeven kunnen trappen. Ouders doen er alles aan om hun thuis als veilige haven voor alle gezinsleden te behouden, terwijl ze zelf onder grote druk staan. De hulp van ervaren tentenbouwers is dan ook zeer welkom. Zo kunnen ouders kennis en kunde ook leren hoe om te gaan met gewei en hoeven. En hoe hun weg verder te vervolgen.

Gezinnen moeten namelijk op zoek naar passende plekken waar hun kind geestelijk voedsel kan krijgen. Andere scholen of alternatieve ontwikkelplekken met andere woorden. Wie deze kinderen zorg wil bieden moet bereid zijn om hen naar onbekende streken te volgen. En sneeuw en ijs niet alleen als een beproeving leren te trotseren, maar ook als een ruimte te gaan zien met mogelijkheden. Gelukkig zijn anderen hen voorgegaan. En laten voetafdrukken sporen na in de sneeuw en ontstaat zo een eigen pad. 

Zo streef ik ernaar om met gezinnen dit pad te volgen en te onderzoeken hoe we hobbels op de weg kunnen omzeilen of eroverheen springen. Zo zoeken we samen en gelijkwaardig hoe we als mensen elke dag opnieuw kunnen beginnen en waar er hoop is voor de toekomst.

Dit kunnen we natuurlijk niet in ons eentje.

Een kota is dan ook gebouwd door stokken samen te binden en met huiden te bekleden. De stokken staan voor gebundelde krachten. Krachten van kinderen, ouders, familie, vrienden, leraren en hulpverleners. We kiezen voor de constructieve dialoog en zoeken naar gemeenschap. De huiden stellen de grens tussen het private en het publieke voor. Gezinnen kiezen wie ze toelaten tot hun gemeenschap en privacy en beroepsgeheim zijn belangrijk. Op deze wijze is het mogelijk dat er een gepaste intimiteit ontstaat, warm en veilig. Binnen deze beschutting kan er tenslotte vuur gemaakt worden. Dit vuur symboliseert het kind dat dat dreigt uit te doven of al uitgedoofd is en weer 'aan' moet kunnen gaan door zich te warmen aan of in wrijving te komen met anderen tot er een vonkje ontstaat. Met onze handen behoeden we de vonk voor forse windvlagen, met onze adem (onze geest, ons denken, ons gevoel) blazen we het behoedzaam groter. Tot het kind weer uit de beschermde omgeving durft te treden en op eigen kracht rond durft te trekken.

Dit alles betekent Kota voor mij.